یاداشت های پراکنده

در باب مدعیان

مدعی گری یک بینش وراهبرد است و در این صورت تمامی مفاهیم در این راهبرد معنی خاص می یابد.  سخن در باب مدعیان  سخنی است که فارغ از نگاه بسته سیاسی و اجتماعی حتی دینی به شاخصه های این بینش می پردازد.در   این  گفتار منظور از مدعی گری جریان خاصی مد نظر نیست بلکه بیان شاخصه ها است که شاید به بعضی از جریان ها نزدیک باشد.بنابر این  بایستی در حد بیان شاخصه ها بسنده کرد 

  در پیشگاه مدعیان به راحتی می شود گنده گویی کرد وحرف  های توخالی زد و از عمل کردن به گفته های خویش  شانه خالی کرد.  آن کسانی لاف گزافه می زنند ووعده سرخرمن می دهند نمونه بارزاین رفتارها هستند  از این رو است که گفته می شود "دوصد گفته را نیم کردار نیست" آری برای مدعیان حرف گنده زدن خرج  ندارد. حرف برای آنها باد هواست  .  مدعیان برای هرچیزی خود را مستحق می دانندو تمام دنیا را بدهکار خود پنداشته و خود را مدعی طرفداری حق  و حقیقت می  پندارند. از دیدگاه مدعیان  تنها یک اندیشه آن هم حق به جانب پنداری مورد تایید است  .  مدعیان فقط وفقط حرف می زنند ودر بوته عمل به مانند ماهی  می لغزند  وبه راحتی شانه خالی می کنند  .  این جماعت از زمین وزمان ایراد می گیرند و همگان را بی رحمانه نقد می کنند اما هیچ نقد هرچند خیرخواهانه ای کسی  را بر نمی تابند.  مدعیان  در عرصه سخنوری دست عالم وآدم  از پشت می بندند و سخنان  زیبایی در پیرامون هر موضوعی بیان می کنند. اما در بزنگاه  عمل پایشان بسیار سست می گردد و دست به حاشا کردن وطفره رفتن  می  زنند   .  از فرد مدعی هیچ گاه نمی توان انتظار خیر داشت زیرا او همه خیرات را برای خویش می خواهد.  از دیدگاه مدعیان رای و  نظر  دیگران  اصلا ارزش ندارد. لذا این جماعت  خود را مجسمه حق وحقیقت قلمداد می کنند  ودر محور خویش حق را  معنی  می کنند 

برای مدعی همیشه باید تابع محض باشی تا رضایت خاطر  او فراهم آید.  جماعت مدعی با هر گونه اندیشه ورزی  مخالفت ورزیده. واندیشه  ورزی را معادل کفر ان می دانند.  در عرصه عمل  مدعیان کار از دیگران می خواهند و  همیشه به دنبال پیدا کردن یک مقصر جهت حاشا کردن رفتار خویش می باشند.  از منظر آنها  اگر همه عوامل به غیر خودشان  درست عمل می کردند اوضاع این گونه نبود  . آنها همگان را مقصر می دانند به غیر خودشان.  در دیدگاه آنها اگر به رای ونظر آنها  عمل می شد اوضاع به این منوال نمی شد ـ  هرگز از خود نمی پرسند که خود ما در این بین چه کار کردیم ویا نقش ما در این گرفتاریها چه بوده است.  مدعی  چنان حق به جانب  به خود می گیرد که  به راحتی  از جان ومال دیگران می گذرد و همگان  را در ترازوی یک جانبه گرایانه   خویش می سنجد.  در دنیای پیرامون  مدعیان هیچ فردی بزرگی نباید وجود داشته باشد و اگروجود داشته باشد بایستی خفه شود یا توسط مدعیان خفه گردد.  در قاموس مدعیان  علم ودانش  چندان محل اعراب نداردبلکه مدعیان خود درصدد هستند تمامی علوم به تنهایی کشف کنند  .  مدعیان از علم به علت منطقی بودن آن متنفر هستند بلکه برعکس به خواب وخیال 

و تصورات واهی بسیار پایبند  هستند.  آنها   از برنامه ریزی  بیزارهستند و به مدیریت هیجانی وبی  برنامه افتخار می کنند

وآن را نوعی ابداعی نو قلمداد می کنند.  درقاموس مدعیان عملکرد گذشته معنی ندارد بلکه گزافه گویی برای آینده موهوم به شدت تبلیغ می شود.زیرا برای مدعی اصل وریشه ملاک نیست بلکه منافع زودگذر ملاک می باشد  . مدعیان  شاید  دربزنگاه خطر حتی برای فرار نمودن از  مهلکه از هر آشغال هرزی کمک بگیرند اما وقتی از مهلکه که می رهند به شدت ادعا حق به جانب می گیرند  که  انگارآنان نبودند  برای کسب موفقیت دست به کار های پست زدند. برای مدعیان  حرمت وآبروی دیگران هیچ اهمیتی ندارد وآنها اجازه داند بدترین نسبت ها را به دیگران بدهند اما  در مقابل کسی حق ندارد  حتی کمتر از گل به آنها وعملکردشان بگوید.  مدعی  خود را صاحب اختیار وبالانشین   در همه جا می داند. مدعی خود را مخلص ترین فرد برای جامعه  می داند وانتظار دارد  مردم به خاطر داشتن چنین فرد (مدعی)  شبانه روز  به درگاه خداوند شاکر باشند.   مدعیان چنان در گرد وغبار غرور جهل گم هستند که خیال می کنند همگان به بیراهه می روند وفقط آنها  راه درست انتخاب کرده ودر آن ثابت قدم هستند در نهایت می توان درباب مدعی گری کنابها نوشت وسخن های زیادی بیان کرد که جهان خراب شده از دست مدعیان است. البته مدعیان در هر مرام ومسلک ودینی  وجود دارند ومربوط به یک یا چند جریان سیاسی واجتماعی ودینی وغیره ندارد. مدعی فقط یک شاخصه دارد که خود بین است وخودخواه  . وهرکسی این شاخصه را داشته باشد جزئ  مدعیان قرار می گیرد 

خداوندا مارا ازشر خودخواهی خود محوری  در امان بدار  آمین