یاداشت های پراکنده

همگان می 

دانند که دروغگویی دشمن اعتماد است.  اثری  که دروغگویی بر شخص دروغ پرداز می گذارد آن است که پایه  های اعتماد پذیری اورا به کلی از بین

 می برد.  از طرفی صداقت وراستگویی آموزه تمامی ادیان الهی  است.  وهمه رسولان خداوند برراستگویی و صداقت درگفتار وعمل تاکید دارند. پایه های اساسی ادیان الهی  بر صداقت استوار است. از این رو ازمتدینین به خاطر اعتقادات دینی که دارند  انتظار پایبندی بیشتری   نسبت  به صداقت  با سایر افرادی که کمتر ادعای پایبند ی دارند قابل تصور است. اما متاسفانه  در بسیاری از موارد مشاهده می گردد که فرد بسیار مذهبی برای توجیح عملکرد خود یا جریان یا باند خویش حاضر به کتمان حقیقت و چشم بستن به حقایق  که مثل روز روشن می شود.  در این بین رفتار فرد متناقض  جلوه می کند از یک طرف خود را بسیار مذهبی واهل حلال وحرام  وچشم بستن بر بسیاری از نا پاکیها  در جامعه  جلوه می دهد و حتی به طور صد در صد به این اعتقادات به طور کامل پایبنداست.  اما در تضاد منافع جناحی وباندی ویا توجیح عملکردی خویش  چشم بر اعتقادات می بندد  وبه راحتی متوسل  خلاف گویی یا دروغ می شود. این رفتار فردی که چنان ادعایی دارد ضربه جبران ناپذیر به پا یه های اعتقادی جامعه  می زند. باورهای اجتماعی بر اساس کنش های که افراد درکنار همدیگر ابراز می دارند  شکل می گیرد  . اگر در روابط مابین افراد حالت فریب و گول زدن حاکم باشد هیچ گاه اعتمادی بین هم ایجاد  نمی شود

در نهایت اشاعه دروغ در جامعه پایه های اعتماد را

را از بین می بردو جامعه را به سمت زوال اجتمایی  می کشاند. و متاسفا نه اگر این منکر اجتماعی  از طرف متولیان دینی صادر شود به باور واعتقادات همگان ضربه می زند